Uit recent onderzoek van EIM blijkt dat het vertrouwen van ondernemers in de overheid historisch laag is. Rutte en Samsom kenden dat onderzoek mogelijk nog niet toen ze de extra lasten voor ondernemers op een miljard euro vaststelden. Of ze dachten: “Erger dan dit kan het toch niet worden”, kan ook.
Het nieuwe kabinet heeft ondernemers hard nodig, want zonder ondernemers geen banen en iedereen moet aan het werk. Lastige situatie dus, want vertrouwen win je niet zo maar terug. Tijd voor een rigoureuze handreiking aan ondernemers zou ik zeggen, een blijk van begrip en goede wil om het nieuw aangedane leed te verzachten.
De sleutel ligt in de wereld achter de lasten: de wereld van de ergernis. De wereld van totaal onbegrip over het feit dat voor de zoveelste keer de Dienst Onderzoek en Statistiek wil weten hoeveel personeel ik heb. De verbijstering over het feit dat ik voor elke transactie opnieuw een uittreksel van de Kamer van Koophandel moet gaan halen, terwijl het online Handelsregister zelfs voor de grootste nitwit met een druk op de knop inzichtelijk is. Maar onomstotelijk aan kop gaat de frustratie over het feit dat ik bij een willekeurige aanslag van de overheid eerst moet betalen, ook al is op voorhand duidelijk dat ik geen betaling verschuldigd ben.
Neem een verkeersboete. Laatst had ik weer zo’n besnorde agent aan mijn raam staan met dat onheilspellende blocnote in zijn hand. Ik had zogenaamd mobiel gebeld. Niet dus. Discussiëren met hem hielp niet, zei de agent. Veel verder dan “welles” kwam hij inderdaad niet, dus ik moest maar bezwaar maken zei hij. Dat heb ik gedaan, maar eerst moest ik de boete voor de ‘overtreding’ die oom agent ter plekke had verzonnen, betalen. Ik heb de zaak gewonnen en kreeg mijn geld terug. De overwinning daar gelaten, stemde de procedure niet vrolijk. De hele exercitie had me weliswaar uiteindelijk geen geld, maar wel veel tijd en bovenal veel ergernis gekost.
Ik denk dat ik de snor ook maar een factuur ga sturen. Voor geleverde diensten of zo, ik verzin wel wat. En ik zet op de achterkant van mijn factuur dat hij wel bezwaar kan maken tegen het genoemde bedrag, maar dat ‘ie eerst moet betalen. Eigenlijk is het namelijk best slim cashflowmanagement wat de overheid voert.
Nu een nieuwe lastenverzwaring onafwendbaar is, lijkt het mij niet meer dan redelijk als het kabinet Rutte II als eerste prioriteit het op voorhand betalen van nog aanvechtbare aanslagen afschaft. Dat getuigt van inzicht in de daadwerkelijke frustratie en wekt dus vertrouwen. Lasten zijn tot daaraan toe, maar bespaar ons dan in ieder geval de ergernis over de onzinnige bureaucratie die ermee gepaard gaat.
Gepubliceerd in het Financieele Dagblad, 31 oktober 2012
Je las een blog van Ireen Boon | Trias Politica Advies B.V.
Meer van dit soort blogs lezen? Meld je hieronder aan voor inspirerende artikelen.
