‘Bruggen slaan’. De titel van het huidige regeerakkoord heeft mij altijd geïrriteerd. Er klopt iets niet aan die slogan. Het is zoiets als: ‘Aan opvoeding timmeren’. Associatief gezien niet sterk. En in termen van geloofwaardigheid weinig getuigend van kennis van zaken.
Bij mijn beste weten bouw je een brug. Met bouwondernemers en hun ambachtspersoneel, in de volksmond ook wel ‘bouwvakkers’ geheten. Stap voor stap bouw je een technische, solide constructie die A met B verbindt. Zonder bouwers geen bruggen.
Het kabinet is van mening dat het ook wel zonder bouwen kan. Gewoon slaan: PATS, brug. Het heeft iets kortzichtigs, straalt een oppervlakkig haastige scoringsdrang uit.
Branchevereniging Bouwend Nederland moet zich op dezelfde manier geërgerd hebben aan het feit dat zij als natuurlijke partner voor het bouwen van bruggen schittert in afwezigheid in de belevingswereld van het kabinet. Daarom startte zij de campagne ‘de bouw maakt het’. Verstandige zet om een levensgroot spandoek met die tekst over de A12 te hangen. Iedereen die dagelijks in Den Haag aan die bruggen komt werken, wordt zo op zijn minst in vertwijfeling gebracht over de vraag of je een brug nou eigenlijk moet bouwen of slaan. Het antwoord is natuurlijk dat het een kwestie van kiezen is. Slaan is van de korte klap, bouwen meer van de lange adem. Een kabinet dat bruggen wil slaan, rost de ene na de andere loopplank uit de grond. Dat de constructie onveilig is, staat vast. Maar het doel heiligt de middelen: brug geslagen, resultaat bereikt. Wie groepen in de samenleving snel wil verbinden, slaat de loopplank der huurmaximalisering. Pats, betaalbare huren voor iedereen.
Maar wie onderwerpen in de samenleving wil verbinden, bouwt een brug tussen bijvoorbeeld kantorenleegstand en studentenwoningentekort. De aangelegde brug tussen deze twee maatschappelijke problemen die de afgelopen kabinetsperiode eindelijk is begonnen, wordt nu afgeraffeld met een gammele loopplank. Door de introductie van de huurmaximalisering en verhuurdersheffing trekken projectontwikkelaars zich terug en kan er niet worden gebouwd.
Het gevolg? Geen kantorentransformatie, maar aanhoudende leegstand en verloedering. Geen studenten die eindelijk zelfstandig en dichtbij hun onderwijsinstelling kunnen wonen. 50 bouwvakkers per dag op straat erbij. Verder omvallende makelaars en notarissen. En, schrijnender nog, ‘betaalbare huren’ voor iedereen, helaas alleen geen huizen om te huren. Nivellering 2.0.
De bouw verkeert in grote nood en Nederland wil kennisland zijn. Laat de bouw aan de weg timmeren door studentenhuisvesting te realiseren. Maak een uitzondering op de huurmaximalisering. Het helpt de bouw uit het slob, de economie vooruit en maakt van Nederland dat kennisland. Kennis van zaken betekent bouwen in plaats van slaan, investeren in plaats van nivelleren. Faciliteren in plaats van maximaliseren.
Gepubliceerd in het Financieele Dagblad, 5 december 2012
Je las een blog van Ireen Boon | Trias Politica Advies B.V.
Meer van dit soort blogs lezen? Meld je hieronder aan voor inspirerende artikelen.
